Poolse poëzie op muren in Leiden

Bajdary

Wypuszczam na wiatr konia i nie szczedze razów;
Lasy. doliny, glazy, w kolei, w natloku
U nóg mych plyna, gina, jak fale potoku;
Chce odurzyc sie, upic tym wirem obrazów.

A gdy spieniony rumak nie slucha rozkazów,
Gdy swiat kolory traci pod calunem mroku,
Jak w rozbitym zwierciedle, tak w mym spieklym oku
Snuja sie mary lasów i dolin, i glazów.

Ziemia spi, mnie snu nie ma; skacze w morskie lona,
Czarny, wydety balwan z hukiem na brzeg dazy,
Schylam ku niemu czolo, wyciagam ramiona,

Peka nad glowa fala, chaos mie okrazy;
Czekam, az mysl, jak lódka wirami krecona,
Zblaka sie i na chwile w niepamiec pograzy.

Het Dal van Bajdaar

Ik geef mijn paard de sporen en jaag het door de stormen;
Bossen, valleien, rotsen, opvolgend, in een stortvloed
Zij schieten langs mijn benen terwijl ik razend voort moet;
'k Wil mijn geest verliezen, in deze kolk van vormen.

En als 't onwillig paard aan mijn bevel wil tornen,
De bonte wereld kleur verliest in het dodelijk duister,
Zien mijn brandende ogen, als gebroken spiegels ontluisterd
In 't gestorven bos slechts het gekruip van wormen.

Stilte nu, ik vat geen slaap, ik zoek de rust aan 't strand
Donker en krom gebogen raast een golf naar voren,
Ik richt naar haar mijn blik, ik reik naar haar mijn hand,

Dan slaat zij op mijn ogen, 't schuim spoelt in mijn oren;
Ik wacht; als een bootje door een maalstroom overmand,
Heeft nu mijn geest even de herinnering verloren.

Pisałem

Pisałem
chwilę albo godzinę
wieczór noc
ogarniał mnie gniew
drżałem albo niemy
siedziałem obok siebie
oczy zachodziły mi łzami
pisałem już bardzo długo
nagle spostrzegłem
że nie mam w ręku pióra

Ik schreef

Ik schreef
een ogenblik lang of een uur
een avond een nacht
ik werd kwaad
ik beefde of zat
zwijgend naast mijzelf
mijn ogen vol tranen
ik had al die tijd geschreven
tot ik plotseling merkte
geen pen in mijn hand.

Pochwała złego o sobie mniemania

Myszołów nie ma sobie nic do zarzucenia.
Skrupuły obce są czarnej panterze.
Nie wątpią o słuszności czynów swych piranie.
Grzechotnik aprobuje siebie bez zastrzeżeń.
Samokrytyczny szakal nie istnieje.
Szarańcza, aligator, trychina i giez
żyją jak żyją i rade są z tego.

Sto kilogramów waży serce orki,
ale pod innym względem lekkie jest.

Nic bardziej zwierzęcego
niż czyste sumienie
na trzeciej planecie Słońca.

Lof van de geringe eigendunk

De buizerd heeft zichzelf niets te verwijten.

Scrupules zijn vreemd aan de zwarte panter.
Pirana's twijfelen niet aan de billijkheid van hun daden.
De ratelslang applaudiseert voor zichzelf zonder voorbehoud.

Bij jakhalzen vind je geen zelfkritiek.
Sprinkhaan, alligator, trichine en horzel
leven er op los en zijn zo best tevreden.

Honderd kilogram weegt het hart van een walvis,
maar in een ander opzicht is het vederlicht.

Er is niets, dat dierlijker is,
dan een zuiver geweten,
op de derde planeet van de zon.